8 augustus maandag

Vandaag gaan we touren met gids Emanuel. Een lokaal, populaire dorpsbewoner. We vertrekken vroeg. We worden vakkundig gebracht naar Nzolezo. Onderweg merken we erg veel van zijn populariteit. Hij toetert naar iedere bewoner en zwaait als een prins naar zijn volk. Het ritje duurt ongeveer een uur en we arriveren bij een smalle kano in Beyin. Er liggen ook veel kapotte, net niet gezonken, boten langs de kant. Dominique is wiebelig en grijpt bij iedere golf de rand vast. In de boot zitten, buiten ons, nog een aantal lokale bewoners die meeliften. Het tochtje duurt ongeveer 20 minuten en is heerlijk langs de mangrove en stukjes open water waar een fris windje staat. Parallel aan ons vaart een kleiner bootje waar wordt gepeddeld de gidsen die twee Engelse meiden vervoeren. Wij halen ze met de motor snel in. We meren aan bij een krakkemikkige steiger. Daaraan ligt een dorp op palen. Het hele dorp is daarop palen gemaakt. We wandelen over de steigers. We leren dat ieder gezin heeft zijn eigen kano heeft. Er wonen 500 mensen waar ieder straatje zijn eigen familie heeft. En er is zelfs een schooltje. Een aantal leraren komen uit het vast land iedere dag met een bootje. De meeste inwoners visser voor hun dagelijkse kost. In tegenstelling dat de Ghanese bevolking (waarvan bijna niemand kan zwemmen), zwemt hier een kind van 3 jaar al. Ze leren het erg vroeg, nl 3 maanden. Onze indruk is echter dat het vuil en vervallen is. Veel huisjes zijn ingestort. Een aantal brutale kinderen pakken de zonnebril van Simone haar hoofd. Dan duiken er toch een aantal volwassenen op om de boel te corrigeren. De volwassenen waren namelijk luidkeels aan het kaarten in een huisje. Op het einde van de show langs de huisjes mogen we nog vragen stellen aan de dorpshoofden. We zijn snel uitgekeken en maken rechtsomkeert naar de kano.

Met onze populaire chauffeur rijden we nog langs een stadje Essiama om inkopen te doen. Weer een poging tot tas kopen is mislukt door de enthousiaste onderhandeling van Inge.

We zien ook nog live een begrafenis en komen langs een vluchtelingenkamp. Die bestaat sinds 2010 met vooral inwoners uit Ivoorkust. Die zijn toen gevlucht wegens politieke redenen. De meeste zijn echter al terug gekeerd naar Ivoorkust.

Dit keer maken we een tochtje door Axim met de auto. Hij is erg trots op zijn geboorteplaats en laat de highlights ervan zien. Van kerk tot ziekenhuis tot visafslag.