De reis begint!

Vandaag is het zover. De reis waar we al tijden naar toe aan het werken zijn, gaat beginnen. De inentingen, visa’s, tickets, tourinformatie etc. zijn allemaal geregeld. Klaar voor vertrek! We vertrekken ’s ochtends rond half 11 van huis richting Schiphol. Het gaat, op een paar kleine stressmomentjes na, volgens planning. Nadat we de auto hebben geparkeerd in Aalsmeer rijden we met een shuttlebusje naar de luchthaven. Eenmaal op schiphol zelf, gaan we onze bagage inchecken. We gaan vlot door de douane en paspoortcontrole. Omdat we ruim optijd vertrokken waren, we wachten bij de gate om wat koffie en thee drinken. De gate zelf is maar klein. Als we mogen gaan instappen gaat het dan ook langzaam omdat niet alle mensen snel tegelijk verwerkt kunnen worden. Hier begint onze cultuurshock deels. Als we om ons heen kijken zien we praktisch alleen maar Ghaneese mensen. Gezinnen die familie op gaan zoeken, zakenmensen maar geen ‘blanke toeristen gezin’. Wij zijn dus een uitzondering en dat voelt gek. Het vliegtuig is groot (per rij 10 mensen) en luxe. We gaan onze 6 uur opvullen met films kijken op een schermpje voor je in de stoel. Er wordt al vrij snel omgeroepen dat er mogelijk vertraging zal zijn door de stroomstoring in het achterste gedeelte van het vliegtuig. Dit duurde uiteindelijk 3 kwartier. Om kwart voor 5 stijgen we op. Tijdens de vlucht komen er meerdere keren stewardessen van de KLM aan ons vragen wat we gaan doen in Ghana. We vertellen onze vakantieplannen en ze reageren enthousiast. Ze vertellen dat de mensen hier ontzettend vriendelijk en aardig zijn.

Na een goed verzorgde vlucht komen we aan om lokale tijd kwart voor 9 (2 uur vroeger dan in Nederland). De gele koorts inentingen worden gecheckt dan nu tijd om onze koffers op te halen. Twee van de drie (back to basic want we mogen er 6 meenemen!) koffers halen we snel van de band. Alleen over de laatste koffer ontstond een vurige discussie. Onze buurman had een soort gelijke koffer vast. Na een kwartier twijfelende blikken op het label van de man, en van ons uit starende blikken ontstond de discussie. Simone was overtuigd dat de kleur net iets anders was en Dominique wist zeker dat het hem wel was. Ze vliegt naar de man toe en schreeuwt ‘Excuse me!!!’. Tegelijkertijd riep mamma in een soort moederinstinct ‘laat los, ’t is van mijn jong!’. De man schikt en gooit in een reflex de koffer terug op de band. De koffer krijgt nog een ere-rondje op de band en eindigt uiteindelijk bij de eigenaar, Do dus.

Op het moment dat wij luchthaven uitlopen hebben wij een overweldigend beeld. Er staan 500 ghanezen te wachten achter dranghekken. Een aantal hebben bordjes vast met namen. Wij staan als een stelletje hopeloze toeristen om ons heen te kijken. Op zoek naar ons bordje. De beveiliging loopt gelijk naar ons toe om ons te helpen (zo zielig zagen wij eruit). Erik, onze chauffeur, zag ons natuurlijk al gelijk. Hij hield het bordje op ondersteboven waardoor wij hem niet zagen. Met al ons hebben en houden de jeep in en touren naar het Avia Beach Hotel. Als we naar buiten kijken, hebben we een eerste indruk van Accra, de hoofdstad. Het is donker. Toch zien we wel kleine shops aan de kant van de weg. Op straat begint de handel. Er lopen vrouwen met schalen fruit op hun hoofd. Ook staan er een aantal gehandicapte bedelaars langs de weg. Het is fijn dat we een lokale chauffeur hebben want mensen komen minder snel naar ons toe. Het hotelletje ligt aan het strand en is heerlijk om met de zee geluiden in slaap te vallen