27 juli woensdag

Vandaag is een grote verplaatsing. Na wat overleg met de chauffeur beslissen we om de verplaatsing in een keer te doen en geen tussenstop te nemen in een dorp op de route. Bij het ontbijt in Water Heights in Wli raken we in gesprek met een net gearriveerd gezin met 2 puberjongens. Zij maken dezelfde route door Ghana. Dan moeten we weg om op tijd aan te komen in Tamelee vanavond.
Onderweg verandert er veel aan het straatbeeld en de omgeving. De wegen zijn wederom slecht en we schudden van links naar rechts in de auto. Dominique noemt het een ‘gratis massage’. De dorpjes die we vandaag tegenkomen zijn: Hohoe, Jasikan, Nkwanta, Bimbilla, Yendy.
Deze route gaat langs de grens van Togo. Deze wordt ook wel east corridor genoemd want mensen uit Togo gebruiken deze route om naar Bourkino Faso te reizen. Ondanks dat dit een handelsroute is, zien we weinig autoverkeer. Het autoverkeer dat we tegenkomen is helemaal volgeladen met mensen op het dak van bussen en taxi’s. De mensen richting het noorden verplaatsen zich minder en blijven in hun community. Het is hier moreel geaccepteerd om zovelen per keer te vervoeren. Politie doogt het. We zien dat we door een Islamitisch deel rijden door de vele moskeeën en vrouwen met hoofddoekjes op straat. De kinderen die naar school lopen nemen in sommige dorpjes zelf stoelen mee.
Rond 2 uur kopen we verse pinda’s en gegrilde koemelkkaasje aan de kant van de weg.

We zien dat de fauna verandert van erg jungleachtig in het volte regio naar minder dichtbebost met wat grasvlaktes. Er staat overal heel veel water. De hoeveel geiten naar het noorden toe op de weg is hoog. Ze kijken niet op of om. Eric, de chauffeur, omzeilt alles feilloos. Het blijkt dat de geiten warm op het wegdek liggen.

We zien constant mensen langs de weg lopen, veel kerken/moskeeën, veel scholen, soms is het marktdag in een dorp. En dit geldt voor alle dorpen die we passeren. De bedrijvigheid is overal hetzelfde. Heel veel zwangere vrouwen en veel kinderen op straat. De mannen lopen op straat bij hun brommer met telefoon in de hand maar wij weten niet wat ze doen. We passeren ook een paar armere dorpen met kinderen met hongerbuikjes en een veel te oude onderbroek aan die in Nederland al 12 keer was weggegooid. De kinderen aan de kant van de weg zwaaien vaak naar de bijzondere auto. Dominique zwaait vol enthousiasme om de 100 meter de hele terug. We zien vrachtwagen kapot staan aan de kant van de weg waar volop aan gesleuteld wordt, soms ook trottros en de passagier wachten geduldig. Het zijn creatieve monteurs blijkt. Ook vrachtwagens met water passeert veel.

Naar het noorden toe worden de mensen ook donkerder. Dit omdat hier meer zon schijnt. Ook hebben ze kleinere hoofden en andere gelaatstrekken. Veel vrouwen rijden hier brommer en motor omdat ze de kinderen naar school moeten brengen en het huishouden moet runnen. Het is een leuk gezicht. De mannen gaan vaak meerdere dagen van huis om op het veld te werken. Een van de vrijwilligers meisjes die we later ontmoeten vertelt dat zij in een hutje verblijft waarbij dit ook het geval is.

De reis heeft geduurd van half 10 tot 5 zonder pauze want de chauffeur wil voor het donker thuis zijn (tot 6 uur). Aankomst in het grote Tamalee (1 miljoen inwoners) is overweldigend na de kleine dorpjes. Onderweg nemen we nog contact op met http://www.ontmoetafrika.nl om daar ’s avonds en morgen te verblijven. Na wat zoeken in de grote stad vinden we de straat. De gids stapt uit om contact te zoeken met de chief. Vervolgens zijn we hem een half uur kwijt maar wij konden niet uit de auto. Een jongen meldt zich aan de auto na wat onhandig contact (wij zijn bang dat hij verkeerde bedoelingen heeft) blijkt dat hij vooruit is gestuurd om ons op te pikken. Wij vertellen dat onze gids bij de chief is, hij vertelt dat hij bij de verkeerde chief is (een sub-chief). Dan komt onze gids in verte aan rijden in een yellow-yellow (tuctuc). Hij vertelt dat het niets is. Het is vies en onder water geregend. We besluiten naar een guesthouse te gaan. Helaas zit dat vol. De eigenaar helpt ons aan een ander guesthouse van een vriend 2 straten verderop. We verblijven daar want het is al te laat om ons nog te verplaatsen. Het guesthouse is basic voor backpackers met een leuk binnenplaatsje met 16 grote kamers.

Als avondeten gaan we naar het oorspronkelijke guesthouse (kidz active genaamd). Dit is een guesthouse voor vrijwilligers. Er zitten Nederlandse en Belgische meiden. We voelen ons er helemaal thuis en we eten heerlijk. Want ze hebben friet met Nederlandse MAYO!