1 augustus maandag

Vandaag het laatste ontbijt met prachtig uitzicht over het Mole Park. We proberen nog te genieten van de laatste dierengeluiden om ons heen. Tijdens het ontbijt zijn we het er allemaal over eens dat door de vele verplaatsingen die we maken, we het gevoel hebben dat we al zeker een maand in Ghana zijn. Gek gevoel!

Als Simone terug komt na het ontbijt in haar eentje ziet ze een levensgrote aap recht voor de voordeur zitten. Paniek. Echt om de aap lopen kan niet dus met een strakke blik vooruit en een lijkbleek gezicht komt ze toch rustig naar binnen gelopen.

Om 9 uur vertrekken we met de welbekende Jeep om langs een paar hotspots te gaan. De eerste stop is bij de watervallen. In tegenstelling tot vorige keer hoeven we geen tocht af te leggen maar lopen we langs 3 niveaus van de rivier. Terwijl wij foto’s maakten van de waterval maakte onze gids ondertussen (een maximaal 16 jarige knulletje) foto’s te maken van Dominique en Simone. We zullen wel in een fotoreportage terecht komen.

Kees neemt het stuur over naar de volgende hotspot. Ondanks de slechte weg is de chauffeur tevreden over het ritje. We komen aan bij een apenreservaat waar we te veel hebben betaald voor te weinig apen met een te slechte sprekende tandloze gids. Inge heeft de boel in balans gehouden doordat ze niet mee wilde.

 Het was in het bos erg mooi met bijzondere bomen die helemaal door parasieten waren aangetast waardoor Kees een poging tot boomklimmen heeft gedaan. Er liepen ondertussen 2 soorten apen (mona en black&white) boven ons hoofd en je hoorde ze van tak naar tak springen. Vervolgens liepen we langs de begraafplaats van de apen. Hier hoort een mooi verhaal bij (mits we het goed hebben begrepen van de gids). De apen worden daar allemaal bij elkaar begraven. Bij de apen zijn ook 2 priesters (die de apen aanbeden en verbonden waren aan een van die bomen) begraven die in de jaren 70 zijn overleden. Als de apen zich ziek voelen of weten dat ze doodgaan, gaan ze naar een van de twee omliggende dorpen toe waarna ze door de bevolking op de begraafplaats worden begraven. De priesters zijn sindsdien niet meer opgevolgd. Omdat de apen dit niet leuk vinden nemen ze als wraak. Als er iemand gaat overlijden uit een van de twee dorpen zullen de apen 7 dagen achtereen van 1 tot 2 ’s nachts krijsen. Tijdens deze periode zal de desbetreffende persoon overlijden.

Onze laatste bestemming van vandaag is Hand in Hand in Nkoranza. Een project van een Nederlands arts om verstandelijke gehandicapten in Ghana een veilige plaats te geven omdat ze verstoten worden in hun gemeenschap. We zien dat ze liefdevol worden opgevangen en dat ze ontzettend veel accommodatie hebben. Door onze overnachting dragen wij ook een steentje bij. Toch blijft het wel heftig om alle taferelen te zien. Op het moment zijn er 8 vrijwilligsters (7 Londens studenten die ziektebeelden komen voorlichten en 1 Nederlandse) en zeker 10 vaste werknemers die hier dag en nacht verblijven. De Nederlandse vertelt onze dat ze qua diagnose hier óf autisme hebben óf downsyndroom terwijl hier met Nederlands maatstaven ook mensen met verlammingen, iemand zonder armen en benen en zo veel meer zou zijn. We worden door de mensen vriendelijk ontvangen (zo zitten ze aan Dominique haar bijzondere shirt en krijgen we een dikke pakkerd op ons wang van een bewoner) en blijven de rest van de avond op het terrein waar ook voor ons gekookt wordt.